ქართველი ემიგრანტები სახელმწიფოსგან ყურადღებას ითხოვენ 15 სექ. '06

საზღვარგარეთ ქართველი ემიგრანტების რიცხვი არ მცირდება. მართალია, მთავრობა გვარწმუნებს, რომ ემიგრანტები თანდათანობით უკან ბრუნდებიან, თუმცა რეალური სურათი განსხვავებულია. ემიგრანტებს უკან დაბრუნების სურვილი აქვთ, თუმცა, ამბობენ, რომ ისინი არავის სჭირდება და გარიყულები არიან. ისინი ემიგრანტების მიმართ ქვეყნის სახელმწიფო პოლიტიკასაც იწუნებენ და ხელისუფლებას ამ კატეგორიის ადამიანთა ეფექტურად გამოყენებას ურჩევენ, საელჩოებს კი საკუთარ მოქალაქეებთან თანამშრომლობას.

ერთ-ერთი ქვეყანა, სადაც საკმაოდ ბევრი, დაახლოებით 10 000-მდე ქართველი ცხოვრობს, დიდი ბრიტანეთია. როგორც იქაური ემიგრანტები ამბობენ, საქართველოს საელჩოსთან ვერ კონტაქტობენ. „საელჩოში არჩევნებში მონაწილეობის მისაღებად მივედი. პასპორტი არ მქონდა და ამიტომ მისი ასლი წავიღე. ხმა არ მიმაცემინეს. ემიგრანტები საელჩოსთან ვერ ვკონტაქტობთ. ძალიან დიდი სურვილი რომ გვქონდეს, დილის 11 საათის შემდეგ საელჩოში ვერავის იპოვი და ავტომოპასუხის გარდა ვერავის დაეკონტაქტები. ისინი სიგარეტსა და ღვინოს უკეთეს პიარს უკეთებენ, ვიდრე ქვეყნის პოლიტიკასა და სტრატეგიას“, - ასეთია ალეკო ფიჩხაიას პოზიცია, რომელსაც ლონდონში მცხოვრები სხვა ემიგრანტებიც იზიარებენ.

ემიგრანტი ქართველები გულგატეხილები არიან, რომ წარმატებებს უცხო ქვეყნებში აღწევენ, თავიანთ სამშობლოში კი არავის სჭირდებათ. „სამსახურთან დაკავშირებით არაერთი ანკეტა შევავსე და საქართველოში გავაგზავნე, მაგრამ პასუხი არცერთხელ არ მომსვლია. არადა სულ ახლახან იყო განცხადება, რომ სასტუმროს მენეჯერები სჭირდებოდათ. ლონდონში 2 000 მდე ქართველი მუშაობს წარმატებულ სასტუმროებში მენეჯერებად თუ სხვადასხვა თანამდებობებზე. ისე ვგრძნობთ თავს, რომ არავის ვჭირდებით. ძალიან გაულგატეხილები ვართ. საქართველოში ყველაფერი ისევ ჩაწყობითა და მეგობრობით კეთდება“, - გვითხრა ლონდონში ერთ-ერთი 5 ვარსკვლავიანი სასტუმროს მენეჯერმა შალვა ალავერდაშვილმა.

ყველა ემიგრანტი, რომელსაც ბრიტანეთში ვიზიტისას შევხვდი, ამბობს, რომ საქართველოში დაბრუნებას აპირებს, თუმცა შესაბამის პერიოდს ელოდება. 7 წლიან ემიგრაციაში მყოფი პაატა ბელთაძე ლონდონში საქართველოს სათვისტომოს და ქართულ გაზეთს წარმოადგენს. ის დაბრუნებას რამდენიმე თვეში აპირებს და ამბობს, რომ სწორედ ემიგრაცია უნდა იქცეს საქართველოს გადარჩენის საფუძველი: „საშუალო ფენა უფრო დაბრუნდება საქართველოში, ვიდრე ის ადამიანები, რომლებიც აქ პროფესიით მუშაობენ. გააჩნია, რამდენად დასჭირდება საქართველოს, ემიგრაციამ მიღებული გამოცდილება საკუთარ ქვეყანაში დააბანდოს. სწორედ ემიგრანტები იყვნენ ის პირველი ადამიანები, რომლებმაც ცნება საქართველო უცხოეთში ჩაიტანეს. სამწუხაროა, რომ ემიგრაციას, დიასპორასა და სახელმწიფოს შორის მკაცრად ჩამოყალიბებული ურთიერთობა არ არსებობს.“

ემიგრაციასთან დაკავშირებით სახელმწიფო პოლიტიკის არარსებობაზე საუბრობს ქართული სათვისტომოს ხელმძღვანელი ზაზა მესხიც. მისი თქმით, საქართველოს მთავრობა ემიგრაციას სათანადოდ ვერ იყენებს: „სამწუხაროდ, ჯერჯერობით საქართველოში არ არსებობს პოლიტიკა, რომელიც ემიგრანტების დაბრუნების პროცესს ორგანიზებას გაუწევს, არადა ემიგრანტების როლი ქვეყნის განვითარებაში უდიდესია. ერთ-ერთი მთავარი ისიცაა, რომ ბევრი ქართული ოჯახი ემიგრატების გამოგზავნილი თანხით არსებობს. გარდა ამისა, ემიგრანტები უცხოეთში პოპულარიზებას უწევენ თავიანთ ქვეყანას. სამწუხაროდ, ეს პოტენციალი სათანადოდ არ არის გამოყენებული.“

ემიგრანტების პოზიციის მოსმენის შემდეგ საქართველოს საელჩოს წარმომადგენლებთან შეხვედრაც ვცადე, თუმცა უშედეგოდ. ავტომოპასუხის გარდა საელჩოს ტელეფონებზე მართლაც არავინ პასუხობდა. თუმცა, სანამ ლონდონში გავემგზავრებოდი, დიპლომატებთან ურთიერთობის თადარიგი დავიჭირე და საელჩოში შეხვედრის ნებართვისთვის საქართველოს საგარეო საქმეთა სამინისტროს ოფიციალური წერილი მივმართე. ერთკვირიანი ლოდინის შემდეგ სამინისტროში მითხრეს, რომ საელჩოს წარმომადგენლებთან შეხვედრა არ შეიძლება და ეს მათი დიპლომატიაა და თუ რამე მაინტერესებს საგარეო უწყებას უნდა ვკითხო.

ლონდონში მცხოვრები ქართველი ემიგრანტებიც სწორედ ამაზე წუწუნებენ და ამბობენ, რომ ნებისმიერი პრობლემის შემთხვევაში საელჩოს კარები მათთვის დახურულია და მათ ტელეფონის საშუალებითაც კი ვერ ეკონტაქტებიან.

მიტინგი

არასამთავრობო ორგანიზაცია "ქართველი ემიგრანტები" პარლამენტის შენობასთან ხვალ "საყოველთაო-სახალხო მიტინგს" გამართავენ .

”ინტერპრესნიუსის” ცნობით, ორგანიზაციის წევრები საქართველოს ხელისუფლებას ემიგრანტების მიმართ უყურადღებობაში ადანაშაულებენ და მათი უფლებების დაცვას მოითხოვენ.

"ქართველმა ემიგრანტებმა პარლამენტის შენობასთან 24 მაისის გამაფრთხილებელი მიტინგი გავმართეთ, 3 ივნისიდან კი ვატარებთ ყოველდღიურ საინფორმაციო მიტინგებს ხალხმრავალ ადგილებში, მაგრამ, სამწუხაროდ, ხელისუფლების წარმომადგენლები არ გამოგვეხმაურენ, რის გამოც დადგა პერმანენტული, მათ შორის, მჯდომარე აქციების გამართვის საჭიროება ემიგრანტთა ოჯახის წევრთა ყოფა-ცხოვრების გაუმჯობესებისათვის. ეს შეიძლება გაგრძელდეს ერთი თვის მანძილზე, ხოლო თუკი ამის შემდეგაც მთავრობის მხრივ ამგვარი უსულგულო დამოკიდებულება იქნება გამოვლენილი, ჩვენ მივმართავთ პროტესტის უკიდურეს ფორმას – შიმშილობას", - ნათქვამია ორგანიზაციის მიერ გავრცელებულ განცხადებაში.

მათივე ცნობით, აქციების ჩატარება იგეგმება პრეზიდენტის ავლაბრის რეზიდენციასთან.

ამასთან. ორგანიზაცია "ქართველი ემიგრანტები~ მოითხოს, რომ ხელისუფლების, ოპოზიციის, არასამთავრობო სექტორის, მასმედიისა და საზოგადოების წარმომადგენელთა მონაწილეობით შეიქმნას კომისია, რომელიც შეისწავლის მათ მდგომარეობას უცხოეთში და იბრძოლებს მათთვის სულ მცირე იმავე პირობების შესაქმნელად, როგორიც აქვთ საქართველოში ამა თუ იმ ქვეყნის მოქალაქეებს.

გარდა ამისა, "ემიგრანტები" მედიის თავისუფლების დაცვას, გახმაურებული მკვლელობების ობიექტურ გამოძიებას, აგვისტოს ომის მიზეზების დადგენას და სხვა პოლიტიკურ მოთხოვნებსაც აყენებენ.

ემიგრანტები საბერძნეთში

საბერძნეთში უმარავი ქართველი ცხოვრობს. ”ცხოვრობს” პირობითი ნათქვამია, თორემ ემიგრანტ ქართველთა უმეტესობა ჯოჯოხეთშია - თავდაუზოგავი შრომა, ბევრი დამცირება, მუშაობა დამლაგებლად, მოსამსახურედ, ბავშვებისა და მოხუცების მომლელად. ზოგს დღის შუქზე გამოსვლისაც ეშინია, რადგან არალეგალია და თუ პოლიცია მისი პიროვნებით დაინტერესდება, დეპორტი არ ასცდება, ეს კი იმას ნიშნავს, რომ საქართველოში, ანუ სამშობლოში შიმშილით სიკვდილს დუელი უნდა გამოუცხადოს.
საბერძნეთის ”ქართველ მონებს” დასვენების უფლება მხოლოდ კვირას აქვთ, თუმცა ამ დღესაც ცდილობენ, რამდე ერთ-დღიანი სამსახური იშოვონ... კვირას, საღამოობით, ქართველები ”ომონიაზე” იკრიბებიან სადაც ერთმანეთს დარდსა და სიხარულს უზიარებენ, ტირიან და მონატრებულ ადამიანებს ერთად იხსენებენ... ქართველ ემიგრანტებს საბერძნეთში მხოლოდ საელჩოს იმედი აქვთ, თუმცა ეს თოერიულად, თორემ საბერძნეთის ქართული საკონსულო ყველაფრითაა დაკავებული, გარდა იმისა, რომ ხალხს ყურადღება მიაქციოს. ემიგრანტ ქართველს გული რომ მისდიოდეს და საოკუნსულოში დარეკოს, უბრალოდ, არავინ უპასუხებს.

ედუარდ შევარდნაძის პრეზიდნეტობის დროს საკონსულო საბერძნეთის დედაქალაქ ათენში, მიხალაკოპულოსის ქუჩაზე ერთ-ერთ კორპუსში მდებარეობდა, შესასვლელი ჩაბნელებული იყო, ხალხი კიბეზე საათობით იჯდა და ელოდა, როდის ინებებდა კონსული მიღება. ისე, თუ ფულს გადაიხდიდი, კი, ბატონო, ურიგოდ შეხვიდოდი და ყველაფერს წამში მოგიგვარებდნენ. მერე, ”ვარდების რევოლუცია” რომ მოხდა და მიხეილ სააკაშვილის მთავრობა მოვიდა, სიტუაცია შეიცვალა. თავიდან თითქოს ყველაფერი კარგად მიდიოდა, მაგრამ მდგომარეობა ისევ ძველებურ რეჟიმს დაუბრუნდა.

საერთოდ, უცხოეთში ქვეყნის სახე საკონსულო და საელჩოა, მაგრამ როცა ეს დიპლომატიური უწყბები თავისი ხალხის ბედით არაა დაინტერესებული, ყველანაირ იმიჯზე ლაპარაკი ზედმეტია. ალბათ, სწორედ ამით აიხსნება, რომ ადგილორბირვთა უმეტესობამ საქართველოს შესახებ არაფერი იცის. ცხადია, არც ის იციან, რომ უძველესი მართლმადიდებლური ქვეყანაა. სამაგიერიოდ, იციან, რომ საქართველო რუსეთის შემადგენლობაში მყოფი რეგიონია, რომელიც ძალიან ღარიბი და გაჭირვებულია.

საელჩო, ასევე, ვალდებულია, დააარსოს ქართული სკოლები, რომ უცხოობაში დაბადებულ ქართველ ბავშვებს ქართულის სწავლა შეეძლოთ, მაგრამ საბერძნეთში ქართული სკოლა, ცხადია, არ არსებობს. საერთოდ, დიპლომატიურ უწყებებში, როგორც გარედან ჩანს, ბევრი ფული შედის, სხვა თუ არაფერი, უმნიშვნელო საბუთის აღებაც ოთუზბირი ჯდება. სად მიდის ეს ფული?

ერთი ქალბატონი ასეთ ისტორიას მოჰყვა: საკონსულოში საბერძნეთის რუკა იყო გაკრული, რომელზეც პატარა წითელი და მწვანე დროშებით რაღაცეები ყოფილა აღნიშნული. ქალბატონი დაინტერესებულა ამ დროშებით და განუმარტავთ: მწვანე დროშები იმის მანიშნებელია, რომ ამ ადგილას ვიქეიფეთ, წითელი დროშები კი იმას ნიშნავს, რომ არ გვიქეიფიაო?!

საბერძნეთის დასაქმების ცენტრებში ქართველ ქალებზე დიდი მოთხოვნაა, თითქმის ყველა, ძიძად, ქართველს ეძებს...

ემიგრაცია

ემიგრაცია - პოლიტიკური, ეკონომიკური ან პირადი მიზეზებით უცხო ქვეყანაში მცირე ხნით ან მუდმივად საცხოვრებლად წასვლა.
პოლიტიკური მიზეზებით ემიგრაცია, როგორც წესი, რეპრესული რეჟიმის თანმხლები მოვლენაა, როდესაც რეპრესიის შიში ან გაბატონებული რეჟიმისათვის ლოიალობის გამოცხადების აუცილებლობა მოქალაქეებს აიძულებს უცხო ქვეყანას შეაფარონ თავი.
ეკონომიკური მიზეზებით ემიგრაცია საბაზრო ეკონომიკის ქვეყნებისათვისაა დამახასიათებელი. კაპიტალიზმის ეპოქაში, მას შემდეგ რაც სამუშაო ძალამ საქონლის სახე შეიძინა, კაპიტალის სხვა ფორმების მსგავსად, მუშახელი ერთი ქვეყნიდან მეორეში შედარებით თავისუფლად გადაადგილდება.

ემიგრაცია

"Emigrant" redirects here. For the band, see Emigrate. For the butterfly, see Catopsilia pomona and Catopsilia pyranthe.

The Last of England by Ford Madox Brown, depicting emigrants leaving England

Emigration is the act of leaving one's native country or region to settle in another. It is the same as immigration but from the perspective of the country of origin. Human movement before the establishment of political boundaries or within one state, is termed migration. There are many reasons why people might choose to emigrate. Some are for reasons of religious, political or economic freedom or escape. Others have personal reasons such as marriage. Some people living in rich nations with cold climates choose to move to warmer climates when they retire.Many political or economic emigrants move together with their families toward new regions or new countries where they hope to find peace or job opportunities not available to them in their original location. Throughout history a large number of emigrants return to their homelands, often after they have earned sufficient money in the other country. Sometimes these emigrants move to countries with big cultural differences and will always feel as guests in their destinations, and preserve their original culture, traditions and language, sometimes transmitting them to their children. The conflict between the native and the newer culture may easily create social contrasts, generally resulting in an uncomfortable situation for the "foreigners", who have to understand legal and social systems sometimes new and strange to them. Often, communities of emigrants grow up in the destination areas.

Emigration had a profound influence on the world in the 18th, 19th, and 20th centuries, when millions of poor families left Europe for the United States, Canada, Brazil, Argentina, the rest of Latin America, Australia, and New Zealand.

Even though definitions may be vague and vary somewhat, emigration/immigration should not be confused with the phenomenon of involuntary migration, such as instances of population transfer or ethnic cleansing.

Motives to migrate can be either incentives attracting people away, known as pull factors, or circumstances encouraging a person to leave, known as push factors, for example:

http://en.wikipedia.org/wiki/Emigration

ემიგრანტები

არაოფიციალური მონაცემებით, დღეს საქართველოდან 1,5 მილიონი ადამიანი საზღვარგარეთ არის გასული. ოფიციალური სტატისტიკის დადგენა ვერ ხერხდება იმის გამო, რომ ემიგრანტთა ძირითადი ნაწილი – დაახლოებით 80% – არალეგალური სტატუსით იმყოფება უცხო ქვეყანაში. მათ შორის ახალგაზრდობა ჭარბობს. პროფესიით მხოლოდ 5,1% მუშაობს, 67,5% კი – ფიზიკურად. უმეტეს შემთხვევაში, წასვლის მიზეზი მატერიალური სიდუხჭირეა. რატომღაც გვგონია, უცხოეთში გამგზავრებით პრობლემები გადაიჭრება… რომ იქ ყველაფერი იოლია და თავისით მოდის… მაგრამ ეს ასე არ არის! ვერანაირი მატერიალური კეთილდღეობა ვერ გადაწონის იმ სულიერ ტკივილს, რასაც ემიგრანტი განიცდის. ვისაც არასოდეს უტარებია ემიგრანტობის ტვირთი, მისთვის ძნელია გულთან ახლოს მიიტანოს ის პრობლემები, რაც უცხოობაში მყოფ ადამიანს სამშობლოს მიტოვებისთანავე ექმნება. ინტერნეტ-ჟურნალი “ამბიონი” გაესაუბრა ემიგრანტებს და სცადა, ნათლად ეჩვენებინა ის სევდა, მონატრება, სიყვარული, რაც დღემდე გააჩნიათ საქართველოდან კილომეტრებით დაშორებულ ქართველებს. მჯერა, მათი ნაამბობის მოსმენით ბევრს გაუქრება საზღვარგარეთ წასვლის სურვილი.